Zapraszamy serdecznie na otwarcie wystawy Picasso w Galerii Sztuki przy Cerkwi 2 lipca 2024 roku o godz. 18:00.

Wystawa dostępna będzie w Galerii Sztuki przy Cerkwi od wtorku do niedzieli w godzinach 14:00 – 17:00.

Wstęp wolny!

Torosy Toreros – Byki i Torreadorzy

“Toros – Samo słowo ma magię. Otwiera drzwi do świata wyobraźni. Hiszpański akcent czyni go jeszcze bardziej sugestywnym, pierwsza sylaba wbita gwałtownie jak kołek w ziemię, druga chrapliwa, ochrypła, odbijająca się echem jak wezwanie i wyzwanie, które człowiek rzuca bestii.”

~George Boudaille

Walki byków zajmują znaczące miejsce w twórczości Picassa. Rysował je już od 1890 roku, mierząc tym samy zakres najnowszych osiągnięć tego tematu, zrozumienia mechanizmów psychologicznych, które są z nim związane i zabarwienia go tysiącem niuansów emocjonalnych.

Aby dogłębnie zrozumieć sztukę i tematykę Korridy przydatne jest poznanie tajemnic tradycji, która również ma swoich artystów (toreadorów) i która przyciąga tylu żarliwych entuzjastów. Obserwując uwiecznione techniką litografii rysunki Picassa podzielamy jego pasję do walk byków. Wydaje nam się, że nagle rozumiemy, co on widzi, co czuje, co pamięta, kiedy ogromna bestia przeciwstawia się – jakby to powiedział Dominguin, który był jednym z najsłynniejszych hiszpańskich matadorów i przyjacielem Picassa – “bezbronnemu mężczyźnie w różowych pończochach”.

Korrida to głęboka poezja rodzimego kraju, jedno z odwiecznych oblicz Hiszpanii, surowe i nieludzkie zasady jak inkwizycja, ale też liryzm à la Lorca. Walka byków to artystyczny motyw o cudownym i niepokojącym bogactwie, to imponujące krzywizny areny, to oślepiające słońce bielące piasek, to gra światła i cienia. To repertuar dziwnych kształtów, czasem zamrożonych jak posągi, czasami wirujące jak asteroidy. A to, czego nasze oko już nie jest w stanie uchwycić, ołówek Picassa z łatwością oddaje.

Dla Picassa seria “Toros y Toreros” nie byłaby udaną gdyby nie oddał w niej hołdu swojej żonie Jacqueline, dla której stworzył olśniewającą serię kolorowych rysunków. Przedstawioną obok postaci Don Quixote’a pochodzącej z czasów Velasqueza możemy podziwiać w strojach z tamtej epoki.Która kobieta nie doceniłaby takiego hołdu?

“W Żywej Pamięci” i “Elegia Ihpetonga i Miaski Popiołów” to wyjątkowe dzieła Pabla Picassa, w których artysta wyjątkowo łączy sztukę wizualną z literaturą, ukazując głęboki wpływ ruchów takich jak dadaizm. Przy pierwszej z nich Picasso współpracuje z Tristanem Tzarą, czołową postacią dadaizmu, tworząc ilustracje, które uosabiają kapryśny i eksperymentalny charakter tego ruchu. To dzieło wyróżnia się nie tylko swoją wartością artystyczną, ale również innowacyjnym podejściem do ilustracji. W 1949 roku, Picasso został poproszony przez Tzarę o stworzenie ilustracji do jego wiersza, i w odpowiedzi na to wyzwanie, Picasso zastosował nową podejście do stworzenia dziewięciu litografii. Zrezygnował z tradycyjnego pędzla litograficznego na rzecz używania własnego palca i ograniczył swoje techniki malarskie do odcisków palców, linii “malowanych” palcem oraz linii rysowanych kredą litograficzną. Ta minimalistyczna metoda, polegająca na ograniczeniu się do podstawowych rodzajów znaków, ma swoje odzwierciedlenie w konstrukcji słów z liter, błyskotliwie łącząc wyraz wizualny i literacki.

“Elegy of Ihpetonga i Maski Popiołów”, stworzona w 1954 roku, przedstawia inną płaszczyznę eksploracji Picassa w łączeniu sztuki wizualnej z literaturą. Tym razem współpracował z Yvanem Gollem, poetą związanym z ekspresjonizmem i dadaizmem. Współpraca ta jest kolejnym dowodem na wszechstronność Picassa, znanego głównie z obrazów i rzeźb, ale tutaj wykazującego się również talentem do współpracy literackiej. Początkowo składała się z dziesięciu pieśni dedykowanych Picasso, po których następowały “Maski Popiołów” dedykowane Claire Goll, i została zilustrowana czterema litografiami przez Picassa.

Razem, te dzieła nie tylko podkreślają różnorodne talenty Picassa, ale także uosabiają awangardowego ducha ich ery. Przekraczają one konwencjonalne granice artystyczne, ujmując istotę wpływu dadaizmu na sztukę XX wieku. “De mémoire d’homme” i “Elegy of Ihpetonga” służą jako znakomite przykłady synergii między sztuką a literaturą, każda wzbogacona przez drugą. Współpraca Picassa z takimi postaciami jak Tzara i Goll w tych dziełach jest odzwierciedleniem wzajemnego przenikania się sfer artystycznych w tym okresie, łącząc sztuki wizualne i literackie w nieznanym dotąd stopniu. Poprzez tę współpracę, Picasso i jego współcześni poszerzyli granice tego, co sztuka może wyrażać, przekraczając nowe terytoria i pozostawiając trwały ślad w świecie sztuki.